Jest to jedna z najbardziej znanych i charakterystycznych baśni Andersena. Traktowana bardzo symbolicznie, o głębokiej wymowie opowiada tak naprawdę o losie człowieka pokrzywdzonego, niedocenianego, który może rozkwitnąć i zadziwić wszystkich.
Obrazek znaleziony na: youtube.com
Andresen pisał ją dla swojej przyjaciółki, szwedzkiej śpiewaczki Jenny Lind, która pochodziła z biednej rodziny i tylko talent i szczęście sprawiły, że rozkwitła i stała się ulubienicą tłumów. Opowieść o przemianie z brzydkiego kaczątka w pięknego łabędzia jest też opowieścią o samym Andersenie, synu szewca i szwaczki, który skalą swojego talentu potrafił wznieść się do świata pozornie niedostępnego. Zadziwia uniwersalność baśni, w której śledzimy los łabędzia wychowującego się na podwórku. Nawet nie chodzi o to, że jest ono brzydkie, ale o to, że jest inne. Ta inność drażni, przeszkadza prowokuje i skazuje na samotność. Brzydkie kaczątko zmienia się w łabędzia, ale przede wszystkim odnajduje swoich. Tam jest akceptowane, ma swoje miejsce i jest podziwiane przez ludzi.
